De twee oudste waarnemingen in ons land van de Appelboomkaaszwam werden gedaan in de provincie Utrecht en stammen uit 1932. Ze groeiden respectievelijk op een perenboom en een beuk. De waarnemers zijn niet bekend; het materiaal bevindt zich in het herbarium van Naturalis. Dan volgen twee waarnemingen in de Betuwe uit 1955 op een appelboom en een beuk. Ook dat materiaal bevindt zich in Naturalis. In 1970 worden twee waarnemingen gedaan in Hoek van Holland, een door Bert Reijnders (zonder substraatvermelding) en een door Fokke Fennema op populier. Hans Geesink vindt de soort in 1972 op een Prunus in de Zaanstreek en Fokke Fennema vindt er weer een langs de IJssel in 1973. Boomsoort onbekend. Het aantal vindplaatsen groeit vanaf 1975 gestaag tot 82 atlasblokken op dit moment, van Zeeland tot Groningen en van Schoorl tot Zuid-Limburg. De geïnfecteerde boomsoorten zijn nu ook abeel, paardenkastanje, Japanse kers, zilveresdoorn, walnoot, eik, berk en iep. Veel waarnemingen zijn zonder substraatvermelding, van de wel vermelde boomsoorten gaat het in de helft van de gevallen om appel. Gelukkig maar, want dan is deze zwam bij ons en onze oosterburen en in Skandinavië dus toch niet voor niets naar deze boom vernoemd! Dat is anders in Canada en het zuid-oosten van de VS: hier groeit deze zwam voornamelijk op eik.
De Appelboomkaaszwam is synantroop, wat wil zeggen dat hij voornamelijk gevonden wordt in door de mens gedomineerde gebieden. Het liefst groeit hij op de zonbeschenen zijde van de boom. Daar veroorzaakt hij witrot met stambreuk tot gevolg. Infectie geschiedt door middel van sporen, vooral bij snoeiwonden. Professionele appeltelers houden hun gereedschap dus goed schoon; het zijn dan ook vooral oude appelbomen op particulier terrein die aan deze zwam sterven.
Tekst: Aldert Gutter; foto's: Jan van Hoek
Zie voor verspreidingsinformatie van de Appelboomkaaszwam verder:
